Κάθε ακουαρίστας που έχει "ξεφύγει" από το "εισαγωγικό" στάδιο της διατήρησης κυρίως κοινωνικών ενυδρείων και στρέφει το ενδιαφέρον του σε πιο "απαιτητικά" είδη, οφείλει να γνωρίζει και να τηρεί (στο βαθμό που είναι εφικτό) τις κατάλληλες συνθήκες διαβίωσης των ειδών που φιλοξενεί στα ενυδρεία του. Είναι ευρέως γνωστό για παράδειγμα πως αν κάποιος επιθυμεί να έχει δίσκους στο ενυδρείο του, πρέπει να λάβει υπ' όψιν του πως το συγκεκριμένο είδος ζει σε ομάδες, γίνεται αρκετά μεγαλόσωμο οπότε χρειάζεται τον κατάλληλο χώρο κ.ο.κ. Οι παράμετροι του νερού στο οποίο φιλοξενούνται οι δίσκοι είναι επίσης ένας πολύ σημαντικός παράγοντας, κι είναι γνωστό πως γενικά απαιτείται νερό με όξινο pH και χαμηλή αγωγιμότητα.

Ένας εξίσου όμως καθοριστικός παράγοντας, για να εξασφαλίσει ο ακουαρίστας τις απαιτούμενες συνθήκες διαβίωσης για τα ψάρια του, είναι η διατροφή. Πρόκειται για ένα ζήτημα για το οποίο δεν είναι ευρέως γνωστά αρκετά στοιχεία και οι περισσότεροι ακολουθούν "συνταγές" και "συνήθειες" από απλώς ανεπαρκείς, μέχρι επιβλαβείς για τα ψάρια τους. Σε αυτό τον τομέα το κείμενο που ακολουθεί θα προσπαθήσει να βοηθήσει εκείνους που ενδιαφέρονται, παρουσιάζοντας στοιχεία όχι πολύ διαδεδομένα, αλλά επίσης "αντικρούοντας" κατεστημένες απόψεις που για πολλούς έχουν καταλήξει να είναι "αξιώματα". Είναι βασισμένο κυρίως σε δημοσιεύσεις του Dr. Dieter Untergasser, γνωστού για την εμπειρία του στην εκτροφή δίσκων αλλά κυρίως για τις μελέτες του σχετικά με τις ασθένειες των δίσκων και των μεγάλων κιχλίδων εν γένει.




Οι κατάλληλες συνθήκες είναι υποβοηθητικές και στην προσπάθεια αναπαραγωγής.


Η διατροφή κάθε ζωντανού πλάσματος απαρτίζεται από υδατάνθρακες, λιπαρά, πρωτεΐνες, μέταλλα, βιταμίνες και ιχνοστοιχεία σε διάφορους συνδυασμούς. Για να εξασφαλίσουμε όμως την κατάλληλη διατροφή των ψαριών που ζουν σε συνθήκες αιχμαλωσίας, πρέπει πρωτίστως να γνωρίζουμε με τι τρέφονται τα είδη αυτά στην φύση. Δυστυχώς κάτι τέτοιο συχνά είναι δύσκολο για τα περισσότερα είδη, γιατί οι συγκεκριμένες διατροφικές συνήθειές τους στο φυσικό περιβάλλον από το οποίο προέρχονται είναι άγνωστες, ή η γνώση μας γι αυτές είναι περιορισμένη.

Αυτό είναι γεγονός και για τους δίσκους. Η πλειοψηφία των μελετών για το περιεχόμενο του στομάχου και των εντέρων των άγριων πιασμένων ψαριών, έχουν υλοποιηθεί όταν η στάθμη των νερών του Αμαζονίου είναι χαμηλά. Τότε άλλωστε είναι κι η περίοδος που μπορούν να πιαστούν τα συγκεκριμένα είδη. Όπως είναι φυσικό οι δίσκοι έχουν ένα εντελώς διαφορετικό διαιτολόγιο στην διάρκεια του διαστήματος που η στάθμη των νερών είναι ψηλά. Συχνά αυτή η διαφορά της στάθμης είναι μεγαλύτερη από 10-15 μέτρα, πλημυρίζοντας τεράστιες περιοχές του δάσους του Αμαζονίου. Τα ψάρια κολυμπούν σε πολύ ευρύτερες περιοχές ανάμεσα σε δέντρα και θάμνους και η διατροφή τους αλλάζει ριζικά. Ο Heiko Bleher αναφέρει πως κατά το διάστημα που η στάθμη των νερών είναι χαμηλά, το κύριο συστατικό της διατροφής των δίσκων είναι οργανικά και ανόργανα κατάλοιπα, προϊόντα αποσύνθεσης φυτικής ή - σπανιότερα - ζωικής προέλευσης, σε ποσοστό 40-55%. Στο διάστημα που η στάθμη των νερών είναι ψηλά το κύριο συστατικό της διατροφής τους είναι φρούτα, καρποί, λουλούδια και φύλλα σε ποσοστό 45-65%.

Συχνά υποθέτουμε πως από την φύση τους τα ψάρια γνωρίζουν τι χρειάζονται κι έτσι τους προσφέρουμε μια ποικιλία τροφών για να επιλέξουν. Μ' αυτό τον τρόπο είναι εύκολο να ξεχωρίσουμε τι προτιμούν περισσότερο. Γρήγορα γίνεται όμως φανερό πως οι προτιμήσεις διαφορετικών ψαριών του ίδιου είδους ...διαφέρουν. Κάποιο ψάρι προτιμάει αρτέμια, κάποιο άλλο λάρβες κουνουπιών και κάποιο τρίτο καρδιά μοσχαριού. Το να προσφέρουμε στα ψάρια μας κυρίως την τροφή που τους αρέσει περισσότερο, μπορεί να οδηγήσει σε προβλήματα. Άλλωστε ούτε εμείς οι ίδιοι δεν τρεφόμαστε καθημερινά με το αγαπημένο μας φαγητό.



Το μήκος του εντέρου ως ένδειξη για τις διατροφικές απαιτήσεις

Το μήκος και η δομή του εντέρου υποδεικνύει σε σημαντικό βαθμό τις διατροφικές απαιτήσεις κάθε είδους ψαριού. Αμιγώς σαρκοφάγα ψάρια όπως είναι η πέστροφα, έχουν πολύ μικρό μήκος εντέρου. Το έντερο όμως των ψαριών που τρέφονται κυρίως με φυτικής προέλευσης τροφές (όπως τα γατόψαρα του είδους ancistrus) έχει μήκος πολλές φορές μεγαλύτερο από το μήκος του σώματός τους.

Από αυτή την σκοπιά εξέτασης η θέση των δίσκων έχει πολύ ενδιαφέρον: Στην ηλικία όπου μόλις έχουν αρχίσει να κολυμπούν ελεύθερα, το έντερό τους είναι πολύ κοντό. Είναι προσαρμοσμένο σε ιδιαίτερα εύπεπτες αλλά υψηλής διατροφικής αξίας τροφές - τις εκκρίσεις του δέρματος των γονιών τους. Το έντερό τους αρχίζει να επιμηκύνεται μετά από τις πρώτες ημέρες της ζωής τους, μέχρι που αρχίζουν να τρέφονται συμπληρωματικά από τους μικροοργανισμούς που βρίσκουν στο περιβάλλον τους.

Σε αυτό το στάδιο το έντερό τους επιμηκύνεται κι άλλο και φτάνει στο τριπλάσιο από το συνολικό σωματικό τους μήκος, στην ηλικία περίπου των τεσσάρων εβδομάδων. Μπορούμε από αυτή την διαπίστωση να συμπεράνουμε πως οι νεαροί δίσκοι αυτή την περίοδο της ζωής τους, τρέφονται κυρίως με φυτικής προέλευσης τροφές. Στον τρίτο μήνα της ζωής τους, όταν το σωματικό μήκος τους είναι περίπου 5cm, το έντερό τους έχει περίπου δυόμιση φορές το μήκος του σώματός τους.

Από εκείνο το σημείο και μετά η ανάπτυξη του εντέρου σταθεροποιείται και ακολουθεί την συνολική σωματική ανάπτυξη. Όταν το ψάρι έχει αναπτυχθεί πλήρως, το μήκος του εντέρου του έχει περίπου μιάμιση φορά το μήκος του σώματός του. Σε αυτό το στάδιο της ζωής του χρειάζεται θρεπτική διατροφή που να περιέχει επαρκή φυτικά στοιχεία αλλά και τα απαραίτητα λιπαρά και υδατάνθρακες.



Είναι η καρδιά μοσχαριού κατάλληλη διατροφή για τους δίσκους;

Δεν πρέπει να ξεχνάμε πως το ξεκίνημα της διατροφής των ψαριών με καρδιά μοσχαριού, ήταν απλά μια λύση ανάγκης. Όπως έχει διηγηθεί ο Heiko Bleher, στην δεκαετία του 1960 όταν ο ίδιος εισήγαγε άγριους πιασμένους δίσκους στην Ευρώπη, αντιμετώπιζε πολύ συχνά την άρνηση των ψαριών να δεχθούν τις τροφές που ήταν τότε διαθέσιμες στο εμπόριο. Ζωντανές τροφές ή κατεψυγμένες από λάβρες κουνουπιών ή Tubifex δεν ήταν ακόμη διαθέσιμες εκείνη την εποχή. Οπότε όταν η ιδέα του (με την συνδρομή του πατέρα του) για λεπτές κομμένες λωρίδες καρδιάς μοσχαριού φάνηκε να γίνεται αποδεκτή από τα ψάρια, όλοι ανακουφίσθηκαν γιατί βρέθηκε λύση στο πρόβλημα.

Καθώς αυτή η ιδέα εξαπλωνόταν από τους εμπόρους και εκτροφείς σ' όλο τον κόσμο, κατέληξε να γίνει μόδα. Ο ίδιος ο Heiko Bleher συχνά έχει αναφερθεί σ' αυτό, λέγοντας πως σε κάθε περίπτωση το τάισμα με καρδιά μοσχαριού δεν είναι τίποτε άλλο από μια προσωρινή λύση ανάγκης, γιατί πρόκειται για μια απολύτως ακατάλληλη τροφή για δίσκους. Κανένα ψάρι στον Αμαζόνιο (με πιθανή εξαίρεση τα πιράνχα) δεν είχε ποτέ την ευκαιρία στην διάρκεια της εξέλιξής του να τραφεί με σάρκα θηλαστικών. Παρεμπιπτόντως, στην ίδια ακριβώς κατηγορία ανήκουν και οι καρδιές κοτόπουλου ή γαλοπούλας.

Ξέρουμε όμως από χρόνια πως καθώς οι επιπτώσεις του ταΐσματος των δίσκων με καρδιά μοσχαριού άρχισαν να γίνονται γνωστές, σημαντικοί εκτροφείς δίσκων διέκοψαν εντελώς αυτή την πρακτική (Edward Schmidt-Focke, Lo Wing Yat, Manfred Gobel κλπ).


Η διατροφή που βασίζεται στην καρδιά μοσχαριού είναι ακατάλληλη για τους δίσκους επειδή περιέχει ελάχιστα λιπαρά και καθόλου υδατάνθρακες. Επιπρόσθετα τα λίγα αυτά ζωικά λιπαρά είναι εξαιρετικά δύσπεπτα για τα ψάρια. Ακόμη κι οι εμπορικές συσκευασίες της που είναι εμπλουτισμένες με φυτικά στοιχεία, δεν περιέχουν τις απαραίτητες ποσότητες των κατάλληλων λιπαρών.

Τα λιπαρά είναι αποθήκες ενέργειας και αποτελούν τις διατροφικές "εφεδρείες" του οργανισμού. Τα ακόρεστα λιπαρά οξέα είναι απολύτως απαραίτητα και πρέπει να περιλαμβάνονται σε ικανοποιητικές ποσότητες στην διατροφή. Οι λιποδιαλυτές βιταμίνες (A, D, E, K) μπορούν να απορροφηθούν από τον οργανισμό μόνο με την παρουσία τέτοιου τύπου λιπαρών.

Αλλά γιατί η καρδιά μοσχαριού είναι ακατάλληλη τροφή; Η καρδιά μοσχαριού αποτελείται από περίπου 21% πρωτεΐνη και 79% νερό. Αυτό από μια πρόχειρη ματιά φαίνεται να αποτελεί ιδανικό εμπλουτισμό σε πρωτεΐνες της διατροφής των δίσκων. Αλλά αν το διερευνήσουμε περισσότερο σε βάθος θα διαπιστώσουμε ότι τα πράγματα δεν είναι καθόλου έτσι.






Οι περισσότεροι εκτροφείς χρησιμοποιούν σχεδόν αποκλειστικά καρδιά μοσχαριού.


Οι πρωτεΐνες έχουν να εκπληρώσουν πολλές διαφορετικές λειτουργίες μέσα στον οργανισμό. Τα ένζυμα και οι ορμόνες για παράδειγμα, συντίθενται από τις πρωτεΐνες. Οι πρωτεΐνες είναι αλυσίδες αμινοξέων. Περίπου 1000 αμινοξέα δημιουργούν μια πρωτεϊνική αλυσίδα. Υπάρχουν 20 αμινοξέα που σχηματίζουν αυτές τις αλυσίδες σε κάθε οργανισμό με μια γενετικά προκαθορισμένη αλληλουχία. Υπάρχει ένας σχεδόν απεριόριστος αριθμός πιθανών συνδυασμών.

Οι πρωτεΐνες κάθε είδους είναι τοξικές για τον οργανισμό κάποιου άλλου διαφορετικού είδους, αν μπουν απ' ευθείας στο κυκλοφορικό του σύστημα. Αν για παράδειγμα κάποιος κοπεί ενώ τεμαχίζει κρέας και οι πρωτεΐνες του κρέατος εισέλθουν στο αίμα του μέσω της πληγής, το αποτέλεσμα αποκαλείται δηλητηρίαση αλλογενούς πρωτεΐνης και είναι παρεμφερές με την δηλητηρίαση του αίματος. Πρόκειται για μια αμυντική αντίδραση του σώματος που προσπαθεί να διασπάσει την "ξένη" πρωτεΐνη. Γι αυτό τον λόγο όλες οι πρωτεΐνες που περιέχονται στις τροφές πρέπει να διασπασθούν σε αμινοξέα στο έντερο. Μέσω της κυκλοφορίας του αίματος τα αμινοξέα αυτά μεταφέρονται στο συκώτι όπου χρησιμοποιούνται για την σύνθεση των πρωτεϊνών του σώματος. Είναι φανερό πως αυτή η διαδικασία απαιτεί μεγάλη ποσότητα ενέργειας. Ενώ το σώμα μπορεί να παράξει ένα μερίδιο των απαιτούμενων αμινοξέων μόνο του, τροποποιώντας παρεμφερή αμινοξέα που προϋπάρχουν, τα υπόλοιπα θα πρέπει να περιέχονται σε επαρκείς ποσότητες στην τροφή. Επομένως όσο περισσότερα από τα απαραίτητα αμινοξέα περιέχει μια τροφή (από την αναλογία που απαιτεί το σώμα) τόσο περισσότερο θρεπτική είναι.

Ας υποθέσουμε πως το σώμα απαιτεί κάποιο συγκεκριμένο από τα απαραίτητα αμινοξέα σε ποσοστό 6%, για την πρωτεϊνική του σύνθεση. Αν η πρωτεΐνη που το σώμα λαμβάνει μέσω της τροφής περιέχει μόνο 2% από αυτό το αμινοξύ, θα μπορεί να χρησιμοποιήσει μόνο το 1/3 από αυτή και να αποβάλλει τα υπόλοιπα 2/3 της πρωτεΐνης με τα περιττώματα. Αυτή είναι περίπου μια ρεαλιστική αναλογία για την διατροφή με καρδιά μοσχαριού σύμφωνα με τον Dr Dieter Untergasser, αν και έχουν εκφραστεί από αρκετούς, άλλες περισσότερο δυσμενείς αναλογίες.

Αυτό από μόνο του ίσως να μην ήταν τόσο κακό, αν αυτή η μη διασπασμένη πρωτεΐνη δεν ρύπαινε το νερό του ενυδρείου τόσο δραστικά. Μέσω της μετατροπής της πρωτεΐνης σε nitrate (κύκλος του αζώτου), κάτω από ορισμένες συνθήκες σε μαλακό νερό (χαμηλή ανθρακική σκληρότητα - KH) μπορεί να προκύψει ακραία πτώση του pH κατά την διάρκεια της νύκτας. Εκτροφείς που τάιζαν με καρδιά μοσχαριού είχαν παρατηρήσει πτώση του pH από 5.8 κατά τις απογευματινές ώρες, σε τιμές κάτω από 4 (σπανιότερα και 3) κοντά στο πρωί.

Σε νερό που έχει χαμηλές τιμές ανθρακικής σκληρότητας, το pH έτσι κι αλλιώς πέφτει όταν η φίλτρανση είναι σε λειτουργία. Αυτό όμως συμβαίνει σταδιακά και ομοιόμορφα, ανάλογα πάντα και με την πρωτεϊνική αξία της διατροφής. Ακατάλληλες τροφές ή υπερβολικό τάισμα προκαλούν απότομη πτώση του pH. Γι αυτό στα ενυδρεία προτείνεται γενικά να καταναλώνεται η τροφή μέσα σε 10-15 λεπτά.

Είναι σημαντικό να ελέγχεται η ανθρακική σκληρότητα τακτικά, για να μην πέφτει κάτω από 1 dKH, έτσι ώστε να υπάρχει έστω κι αυτός ο μικρός σταθεροποιητικός παράγοντας του pH. Πολλοί μάλιστα προτείνουν η τιμή αυτή να μην πέφτει κάτω από 4 dKH, γι ακόμα μεγαλύτερη ασφάλεια.





Δίσκοι που τρέφονται με καρδιά μοσχαριού από πολύ μικρή ηλικία.


Το πρόβλημα της ανεπαρκούς διατροφής είναι ότι αυτή η ανεπάρκεια ακολουθείται από μια αλληλουχία άλλων προβλημάτων. Αυτό ακριβώς παρατηρείται όταν για παράδειγμα ταΐζουμε τους δίσκους κυρίως με καρδιά μοσχαριού, ακόμα κι αν προσθέτουμε στο μείγμα όλες τις απαραίτητες βιταμίνες και φυτικά λιπαρά. Σ' αυτό τον τρόπο διατροφής η ανεπάρκεια εστιάζεται κυρίως στην απουσία φυτικών ινών και υδατανθράκων. Χωρίς τις απαιτούμενες φυτικές ίνες και τους υδατάνθρακες δεν μπορεί να παραχθεί επαρκής ποσότητα εντερικών αλλά και δερματικών εκκρίσεων. Οι εντερικές εκκρίσεις με την σειρά τους ενεργοποιούν τους σπασμούς του εντέρου για την πέψη. Μόνο τότε η τροφή μπορεί να προωθηθεί στο έντερο και να διασπασθεί.

Στις περιπτώσεις που αυτές οι εντερικές εκκρίσεις δεν επαρκούν, η προώθηση της τροφής σταματά ενώ ξεκινά η διαδικασία αποσύνθεσής της. Αυτό έχει σαν συνέπεια να πολλαπλασιάζονται με φρενήρης ρυθμούς τα εντερικά βακτήρια και παράσιτα.

Αν οι συνθήκες αυτές διατηρηθούν για μεγάλο χρονικό διάστημα, τότε παρουσιάζεται εντερική φλεγμονή και οι τροφές δεν μπορούν πλέον να διασπασθούν όπως πρέπει. Το ψάρι εμφανώς αδυνατίζει και δεν μπορεί πλέον να αμυνθεί ο οργανισμός του όπως απαιτείται απέναντι σε διάφορους παθογόνους μικροοργανισμούς. Οι αντιβιώσεις σ' αυτό το σημείο μοιάζει να έχουν περιορισμένη επίδραση (αν λειτουργούν καθόλου) και πολλές φορές η κατάσταση είναι μη αναστρέψιμη.

Επειδή η παρουσία υδατανθράκων είναι επίσης απαραίτητη για την διάσπαση των λιπαρών, οι λιποδιαλυτές βιταμίνες δεν μπορούν να απορροφηθούν σε ικανοποιητικές ποσότητες. Εν τέλει γενικά η ικανότητα απορρόφησης των θρεπτικών από το έντερο περιορίζεται δραματικά.

Η ριμποφλαβίνη για παράδειγμα είναι μια βιταμίνη του συμπλέγματος B και αποτελείται από περίπου 60 ένζυμα. Παίζει καθοριστικό ρόλο σε πολλές διαδικασίες του μεταβολισμού. Καθώς περιέχεται σε σημαντικές ποσότητες στην καρδιά μοσχαριού, όταν υπάρχει προβληματική λειτουργία του εντέρου δεν μπορεί να απορροφηθεί στις απαιτούμενες ποσότητες. Το αποτέλεσμα είναι ορατή ζημιά στις δερματικές εκκρίσεις των ψαριών και θόλωμα του φακού των ματιών, που κατά κανόνα συνοδεύεται με αδυνάτισμα του σώματος. Αν δεν πεθάνει από άλλες διαταραχές (ασθένειες), το ψάρι θα πεθάνει από υποσιτισμό. Είναι πολύ συχνό αυτό το φαινόμενο και πολλοί θα το αναγνωρίσουν εύκολα.

Τα παράσιτα πάντοτε τρέφονται με την περίσσεια θρεπτικών (κυρίως πρωτεϊνών), όταν το έντερο δεν μπορεί να τα διασπάσει επειδή δεν έχουν την απαιτούμενη σύνθεση. Όταν τα ψάρια μπορούν να διασπάσουν τα θρεπτικά συστατικά της τροφής τους με τον κατάλληλο τρόπο, τα εντερικά παράσιτα δεν μπορούν να πολλαπλασιαστούν ανεξέλεγκτα. Αυτό επιβεβαιώνεται κι από το γεγονός ότι στα πολύ αδυνατισμένα ψάρια που έχουν σταματήσει να δέχονται τροφή, μετά από μερικές εβδομάδες παύουν να υπάρχουν παράσιτα στο έντερο.

Αν αλλάξουμε τρόπο διατροφής στα ψάρια που έχουν αντίστοιχα προβλήματα, η ύπαρξη παρασίτων θα μειωθεί σε αποδεκτά όρια. Πολλοί άλλωστε έχουν μεγαλώσει νεογνά που είχαν προσβληθεί από εντερικά παράσιτα, αλλά με την αλλαγή διατροφής ποτέ δεν χρειάσθηκαν θεραπείες με φάρμακα και μάλιστα αναπτύχθηκαν πλήρως σε ενήλικα ψάρια χωρίς επιπλέον προβλήματα.




Για τους ενήλικους δίσκους, όπως και για κάθε μεγαλόσωμο ψάρι που ζει σε ενυδρείο, μια υγιής, ισορροπημένη και με ποικιλία επιλογών διατροφή είναι απολύτως απαραίτητη. Μικρόσωμα ψάρια όπως τα neon tetras ή αντίστοιχα, μπορούν να εμπλουτίσουν μόνα τους την μονότονη διατροφή που τους παρέχουμε, με μικροοργανισμούς που βρίσκουν στο ενυδρείο. Τα μεγαλόσωμα ψάρια όμως δεν μπορούν να κάνουν κάτι αντίστοιχο, γιατί οι οργανισμοί αυτοί είναι πολύ μικροί για τις διαστάσεις τους. Γι αυτό η διατροφή που τους παρέχουμε πρέπει να είναι ισορροπημένη και υψηλής διατροφικής αξίας. Παρόλο που οι επώνυμες αποξηραμένες τροφές σε μορφή κόκκων, περιέχουν σχεδόν όλα τα θρεπτικά συστατικά, τις βιταμίνες και τα ιχνοστοιχεία που χρειάζονται οι δίσκοι, δεν πρέπει να αρκούμαστε σε αυτά. Κανείς δεν θα ήθελε να τρώει το ίδιο πράγμα κάθε μέρα.

Έτσι πρέπει να τους προσφέρουμε μια ικανοποιητική ποικιλία. Οι υψηλής ποιότητας κατεψυγμένες τροφές, που παράγονται διαφυλάσσοντας την θρεπτική τους αξία, αλλά είναι επίσης απαλλαγμένες από παθογόνους μικροοργανισμούς, είναι απολύτως αντίστοιχες των ζωντανών τροφών. Τέτοιες μπορεί να είναι κόκκινες λάρβες κουνουπιών, tubifex, δάφνιες και αρτέμια.

Για τους λόγους που προαναφέρονται είναι απολύτως απαραίτητο να προσφέρουμε τέτοιου τύπου τροφές τουλάχιστον μια φορά την ημέρα, για να εμπλουτίζουμε την διατροφή των δίσκων η οποία θα βασίζεται σε ποιοτικές αποξηραμένες τροφές. Μέσω μιας τέτοιας δίαιτας δεν είναι αναγκαία η προσθήκη φυτικών τροφών, γιατί οι αποξηραμένες περιέχουν υψηλής ποιότητας υδατάνθρακες και λιπαρά φυτικής προέλευσης.


Είναι παράξενο πως ακόμα και σήμερα μετά από όλα όσα έχουν γίνει γνωστά τα τελευταία χρόνια, η καρδιά μοσχαριού θεωρείται κατάλληλη διατροφή για τους δίσκους. Αν το καλοσκεφθεί κανείς, δεν είναι τίποτε άλλο από ένα υποπροϊόν της σφαγής των ζώων που προορίζονται για ανθρώπινη κατανάλωση. Στην παραγωγική αλυσίδα οι εμπορικές πολιτικές υπαγορεύουν μείωση κόστους, χρησιμοποιώντας ακόμα και τέτοιου τύπου ...υπολείμματα. Θυμηθείτε τα αλεσμένα οστά ζώων που ξαναχρησιμοποιούνται στις ζωοτροφές φυτοφάγων ζώων, με τα γνωστά αποτελέσματα. Σε κάποιο βαθμό κάτι τέτοιο μπορεί να γίνει κατανοητό όταν πρόκειται για εμπορική εκτροφή, όπου το κριτήριο του κόστους κι η ευκολία πρόσβασης στις διαθέσιμες τροφές είναι πολύ σημαντικοί παράγοντες. Αλλά στην περίπτωση του χόμπι είναι εντελώς παράδοξο κάποιοι να επιλέγουν καρδιά (και μάλιστα χειροποίητη με ότι του έρθει του καθένα για συμπλήρωμα) για να μειώσουν δήθεν το κόστος της διατήρησης των ψαριών. Κόστος που πληρώνεται αργότερα υπέρ-πολλαπλάσιο, μέσω ασθενειών, φαρμακευτικών αγωγών και εντέλει απωλειών.



Βιβλιογραφία - Αναφορές:
Discus Health, Dieter Untergasser, 1991, TFH Publications Inc.
Aqua Geographia Magazine, Vol. 17, 1998, Aquapress
Discus Brief Magazine, Vol. V, Issue I 1998
Bleher's Discus - A Monograph, Heiko Bleher, 2006, Aquapress
Επιστροφή στην κορυφή